De kroon

Zo. Dat was ´m weer. Gisteren de dames uitgezwaaid, toen nog twee dagen rondgehangen in Bogota en vanmiddag stap ik zelf op het vliegtuig terug naar Nederland. Colombia moest de kroon worden op de afgelopen vijf maanden, dus de verwachtingen waren hoog. Deze verwachtingen zijn helemaal waargemaakt en Colombia was voor mij de perfecte afsluiter van de afgelopen vijf maanden. Niet alleen is dit land heel anders dan de andere landen waar ik ben geweest, maar tegelijkertijd heeft Colombia zelf ook heel veel te bieden. Steden als Cartagena en Medellin vind ik met geen andere stad in Zuid-Amerika te vergelijken, de Caribische stranden zijn fantastisch en het landschap van groene heuvels is misschien niet zo indrukwekkend als de bergen in bijvoorbeeld Peru en Bolivia, maar op een andere manier zeker niet minder mooi. Ik heb alleen een beetje onderschat hoe groot Colombia eigenlijk is. De helft van het land is jungle en daar zijn vrijwel geen steden, maar zelfs voor de andere helft was vijf weken bij lange na niet genoeg. We hebben redelijk veel dingen moeten overslaan en op sommige plaatsen had ik gemakkelijk nog een tijdje langer kunnen blijven. In ieder geval reden genoeg om nog een keer terug te gaan.

Het mooiste en meest ontspannende stukje van Colombia vind ik de koffieregio. Er is helemaal niks te doen, behalve ontspannen, wandelen door prachtige groene valleien of koffietoertjes doen. Een koffietoer is eigenlijk gewoon een wijnproeverij, alleen dan met koffie. Nadeel van een wijntoer is dat het meestal zo´n saai en moeizaam verhaal is, dat ik na een tijdje mijn aandacht voor het verhaal verlies. Het proces van koffie maken is daarentegen zo ontzettend simpel dat het verhaal na een paar minuten eigenlijk wel klaar is, waarna je de rest van de toer een beetje exotische planten kan bekijken en natuurlijk koffie kan proeven. Tijdens een wandeling in de koffieregio hebben we ook een Engels stel ontmoet waar het zo goed mee klikte, dat we er uiteindelijk ongeveer de hele maand mee samen hebben gereisd. De mensen die je tegenkomt zijn in mijn ogen vrij bepalend voor je herrinneringen aan een bepaalde plek en ik moet zeggen dat ik de afgelopen vijf maanden niet heel veel mensen ben tegengekomen met wie ik het echt goed kon vinden. Met deze twee dus wel en dat maakte mijn tijd in Colombia extra leuk.

Heel anders dan de koffieregio is Medellin, na Cali en Bogota de derde stad van Colombia. Ongeveer 20 jaar geleden was dit een van de gevaarlijkste steden ter wereld, onder andere omdat het de thuishaven was van Pablo Escobar. Nu is er de mogelijkheid om de Pablo Escobar tour te doen, waarbij je wordt rondgereden langs verschillende gebouwen die ooit van Escobar zijn geweest en tijdens de rit vertelt de gids over het leven van Pablo Escobar en hele situatie in de jaren ´80 en begin jaren '90. Bizar om te horen hoe rijk en machtig Pablo Escobar in die tijd was, hoe de hele drugsoorlog de samenleving ontwrichtte en dat er sinds zijn dood in 1993 eigenlijk weinig is veranderd. Door de inspanningen van de overheid is de drugsoorlog op straat niet meer zichtbaar, maar corruptie is nog steeds een groot probleem en het is nog steeds beter om geen vragen te stellen over hoe bepaalde personen of organisaties aan hun geld komen. Zo vertelde de gids dat de politie een paar maanden geleden in Bogota vier ton cocaine in beslag had genomen. Toen een andere eenheid twee dagen later naar het politiebureau kwam om alles op te halen om te vernietigen, bleek de cocaine ineens in twee dagen tijd op miraculeuze wijze in vier ton bloem veranderd. Niemand die er iets van wist of iets had gemerkt... Twintig jaar geleden kon je in Medellin niet veilig over straat, omdat je altijd het risico liep op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn. Tegenwoordig is Medellin echter een frisse, moderne stad, zoals ik die nog niet eerder in Zuid-Amerika ben tegengekomen. Niet echt een historisch centrum, maar wel veel groen en een metro die schoner en beter is dan die van Amsterdam. Ook leuk is dat twee kabelbaanlijnen een onderdeel vormen van de metro. Mensen uit de omliggende heuvels kunnen zo veel sneller op hun werk komen en toeristen kunnen lekker over de stad heenvliegen.

Weer een hele andere kant van Colombia is de Caribische kust, met Cartagena als centraal punt. Cartagena is heel toeristisch, heel erg warm en ook een van de leukste plekken waar ik in Zuid-Amerika ben geweest. Ooit was dit een van de belangrijkste havens van de Spanjaarden om al hun geroofde spullen naar Europa te verschepen en veel van die koloniale architectuur is bewaard gebleven. Het oude gedeelte van de stad bestaat uit allemaal kleine straatjes, felgekleurde huizen met witte balkonnetjes en pleintjes waar oude mannetjes aan het schaken zijn. Om het af te maken, is er nog een stadsmuur en een fort, ooit gebouwd om de piraten op afstand te houden. Ik had hier echt het idee alsof de piratenlego waar ik vroeger mee speelde tot leven kwam. Vanaf het moment dat we in Cartagena aankwamen, hadden we nog ongeveer drie weken en die hebben we bijna helemaal op of in de buurt van het strand doorgebracht. In de buurt van Cartagena zijn een aantal eilanden met prachtige stranden, maar de mooiste stranden zijn in mijn ogen in het Tayrona National Park. In dit park kan je een hike maken naar de Colombiaanse versie van Machu Picchu, maar wij hadden voor de verandering even geen zin in een hike en concentreerden ons liever op de witte stranden met palmbomen die door stukjes jungle van elkaar gescheiden zijn.

Colombia is een vakantieland in opkomst. Nog lang niet alles is aangepast aan de toerist en dat vind ik juist wel iets hebben. Zo is het eten hier verschrikkelijk. Nu hoef je sowieso niet naar Zuid-Amerika te gaan voor het eten, maar Colombia spant toch wel de kroon. Het frituren van eten lijkt een nationale volkssport, waarbij het ontbijt geen uitzondering vormt. Het kan aan mij liggen, maar een soort gefrituurde kaasloempia waar het vet vanaf druipt is vrij heftig voor de vroege morgen. Verder ben ik ook een aantal opmerkelijke combinaties van eten tegengekomen, met als hoogtepunt een centimeter dikke laag geraspte kaas over mijn fruitsalade, wat overigens lekkerder is dan het klinkt. Ook bijzonder is de Bandeja paisa, een extra groot bord helemaal vol met een kleurrijke verzameling van vet eten. Neem je zo´n bord voor lunch, dan heb je de rest van de dag geen honger meer. Het enige lichtpuntje zijn de mango´s, avocados en kokosnoten die op elke hoek van de straat worden verkocht en daar heb ik me dan ook helemaal scheel aan gegeten.

Naast het eten is er nog de hele veiligheidssituatie. Colombia heeft een bedenkelijke reputatie, maar in de twee termijnen van president Uribe (2002-2010) is het vele male veiliger geworden. Echter, in sommige afgelegen gebieden zijn er nog steeds milities van de FARC en/of extreemrechtse paramilitairen actief. Een van die gebieden is het grensgebied met Ecuador, waar je niet omheen kan als je over land van Ecuador naar Colombia reist en waar we ruim een maand geleden aan den lijve ondervonden dat je daar beter niet ´s nachts kan reizen. Overdag is alles in orde en zijn er zo veel agenten en soldaten op de been dat het wel een politiestaat lijkt, maar ´s nachts zijn die ineens allemaal verdwenen. Verder heb ik me in geen stad in Zuid-Amerika zo onveilig gevoeld als in Cali. Naast de salsahoofdstad van Colombia is het ook de drugshoofdstad van Colombia, sinds Escobar en zijn Medellin cartel zijn uitgeschakeld. Dat is te merken, want we moesten met onze bus langs drie politiecontroles om in de stad te komen. Het zal best een leuke stad zijn om te wonen, maar als toerist die niet heel veel heeft met salsa is er weinig te halen. Maar zoals gezegd, als je gewoon in de toerische gebieden blijft dan heb je helemaal nergens last van.

Het Tayrona Park was het laatste dat ik in Colombia wilde zien en sinds we weggingen uit het park, merk ik dat ik het prima vind om weer naar huis te gaan. Aan de de ene kant jammer, want vijf maanden leven zonder mobiele telefoon en verplichtingen is erg fijn. Aan de andere merk ik dat ik een beetje reizigersmoe begin te worden en dat wil ik niet. De afgelopen vijf maanden waren heerlijk en alles is gegaan zoals ik had gehoopt, maar het is mooi geweest. Zometeen klim ik nog een keer een toren op voor een panorama uitzicht over Bogota en dan is het echt afgelopen.

Kus