BA

Vandaag is mijn laatste dag in Buenos Aires en morgenmiddag stap ik met het bekende dubbele gevoel in het vliegtuig naar Montevideo. Aan de ene kant wel weer zin om verder te gaan, aan de andere kant heb ik het hier toch wel heel erg naar mijn zin. Het weer is heerlijk (het is hier nu herfst, maar nog steeds elke dag rond de 25 graden en de laatste week was zelfs strakblauw) en Buenos Aires is een leuke stad waar zoveel te zien en te doen is, dat ik na een maand nog steeds maar een zeer beperkt beeld heb.

Met mijn huis heb ik het goed getroffen. Het huis is van twee mannen en naast mij woonden er nog drie andere studenten. Een erg comfortabel huis en Hugo en Daniel (hoewel hij zichzelf liever DannyBoy noemt) zijn ontzettend aardige en behulpzame mensen. De enige verplichting die DannyBoy heeft is op maandagavond gratis drinken uitdelen in de VIP-ruimte van een nachtclub. Hugo is barman, maar omdat hij op een dag twee keer moest hoesten, besloot hij zich maar voor een kleine drie weken ziek te melden. Het gevolg is dat ze met z´n tweeen de hele dag druk zijn met het huis schoonmaken, hun digitale televisie en het verzorgen van hun hondje.

Zelf heb ik het de afgelopen vier weken ook redelijk rustig aan gedaan, waarbij mijn dagen vooral bestonden uit door de stad slenteren en doordeweeks van half 3 tot half 7 Spaanse les. ´s Ochtends rustig wakker worden en een wijk uitkiezen, waarna ik het heerlijk vond om gewoon een tijd doelloos door die wijk heen te lopen. Dan thuis lunchen en door naar de les. Het lekkerste uurtje van de dag was na de Spaanse les, als het langzaam donker wordt en de meeste mensen van hun werk naar huis gaan. Meestal liep ik dan een blokje om naar huis of ging ik rustig op het dakterras zitten.

Omdat ik het ´s avonds meestal prima vond om thuis een beetje rond te hangen, heb ik vrijwel niets meegekregen van het nachtleven. Misschien zonde, want het is toch een van de dingen waar Buenos Aires om bekend staat, maar ik geloofde het wel. Ik ben een keer met mijn huisgenootjes gaan stappen en wat me daar vooral van zal bijblijven is dat het de allereerste keer in mijn leven was dat ik letterlijk de eerste bezoeker was die avond. Ik was al gewaarschuwd dat het hier wat later op gang komt, maar toen wij om iets voor enen een helemaal lege club in liepen en iemand van het personeel naar ons toe kwam om te vertellen dat we toch wel erg vroeg waren en dat ze nog maar net vijf minuten open waren, was ik toch wel verrast.

Zoals gezegd, Buenos Aires is een grote, leuke stad waar alles 24 uur per dag doorgaat. Een kleine 90% van de bewoners stamt af van Europese immigranten en dat is op straat en in de architectuur goed te zien. De sfeer is dan ook redelijk te vergelijken met Zuid-Eruopa en als je in je eentje op straat loopt, val je totaal niet op. Zo is mij hier in de afgelopen maand vaker de weg gevraagd dan in de zes jaar dat ik in Utrecht woon. Wat mij verder opviel is de voorliefde van Argentijnen voor plastische chirurgie en demonstreren. Elke dag wordt er wel ergens gedemonstreerd en ik ben redelijk onder de indruk van de manier waarop de demonstraties zijn georganiseerd. Drie vrachtwagens met geluid voorop, meteen gevolgd door een groot spandoek, een stuk of 20 mannen met flinke trommels en dan de rest van de stoet. Op deze manier nemen ze acht van de zestien banen van de belangrijkste verkeersader van de stad in beslag en tot op grote afstand kan je horen dat er weer wordt gedemonstreerd. Probleem is wel dat er zo vaak wordt gedemonstreerd, dat niemand er meer van opkijkt. Om tot slot nog een open deur in te trappen: wat betreft voetbal zijn ze hier echt bloedfanatiek. Als de populairste club (Boca Juniors) moet voetballen, dan heeft het wel een klein beetje iets weg van een wedstrijd van het Nederlands elftal tijdens een eindtoernooi. Wordt er gescoord, dan hoor je uit allemaal huizen gejuich komen en als ze winnen, dan wordt er midden op de bovengenoemde straat feest gevierd.

Ik heb me zo goed en kwaad als het kon geprobeerd aan te passen aan de Argentijnse gewoontes, met wisselend succes. Bij de eerste kennismaking geef je iedereen (ook mannen) een soort nepkus op de wang, de empenadas (soort mini pizza calzones) bevallen me erg goed en ik drink mate wanneer me dat wordt aangeboden. Mate is een soort bittere thee die eigenlijk heel smerig is, maar stiekem ergens wel lekker. Het is me daarentegen niet gelukt om net als de Argentijnen pas rond een uurtje of tien ´s avonds te beginnen met eten. Ik heb het een week geprobeerd, maar ik vond het niet te doen. Bij een bezoek aan Buenos Aires schijnt een tangoles er ook bij te horen. Hoewel ik een grondige hekel heb aan dansen, ben ik voor de verjaardag van een meisje van de taalschool meegegaan naar zo´n les. Aanvankelijk was ik niet van plan ook maar een voet op de dansvloer te zetten, maar na een beetje groepsdruk moest ik er toch echt aan geloven. Dit werd uiteraard een groot drama, zelfs in mijn allerergste nachtmerries heb ik het nog beter naar mijn zin dan daar op de dansvloer. Toen na een minuut of twintig mijn huisgenoot er mee stopte vanwege ´een pijnlijke heup´, ben ik zo snel als ik kon bij hem gaan zitten. Wel een hele leuke avond gehad, want na ons klasje begon de klas voor gevorderden en dat zag er allemaal mooi uit.

Maar de grootste aanpassing is natuurlijk het spreken van Spaans, wat ook de reden is dat ik hier een maand heb gezeten. Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden van mijn vorderingen, maar volgens mij ben ik gematigd tevreden. Vier weken geleden kon ik geen Spaans woord uitbrengen, nu kan ik me enigzins verstaanbaar maken en de mensen een beetje verstaan. Een probleem blijft nog wel de Spaanse rollende R vooraan in je mond, wat mij na een maand oefenen nog steeds niet is gelukt. Net als met mijn huis had ik het ook met de Spaanse school goed getroffen. Aardige mensen en kleine klasjes. De eerste week hadden we met z´n vieren les, de andere drie weken waren we maar met z´n tweeen. Vier weken les op rij is voor mij trouwens wel echt de max en ik ben blij dat ik het nu allemaal even een tijdje kan laten bezinken om er over een tijdje misschien nog een paar weken les aan vast te plakken in Bolivia of Peru. Maar voor het zo ver is, gaan we eerst (als de zon een beetje meewerkt) de stranden van Uruguay bekijken.


Kus