Het verrassingspakket

Precies vier weken geleden was mijn laatste dag in Buenos Aires en inmiddels ben ik aangekomen in San Pedro de Atacama, in het Noorden van Chili. De afgelopen maand was er eentje van het goede leven. Lekker vakantie gevierd, op het strand gelegen en de toerist uitgehangen, maar tegelijkertijd ook flink wat gezien. Drie verrassingen hebben de afgelopen maand erg leuk gemaakt.

Verrassing 1 is Uruguay. Ik had mijn vlucht naar Montevideo eigenlijk alleen maar geboekt om er zeker van te zijn dat ik geen problemen zou krijgen met mijn visum voor Argentinië. Uiteindelijk de vlucht toch maar genomen, met het idee om daarna weer snel via Argentinië verder te reizen. In Montevideo werd ik echter een beetje overvallen door de vriendelijkheid van de mensen. Iedereen is aardig en illustratief daarvoor vind ik het volgende: in Buenos Aires moet je op een zebrapad met groen licht nog goed om je heen kijken of je niet wordt overreden, terwijl in Uruguay auto´s die voorrang hebben gewoon voor je stoppen. Uiteindelijk terecht gekomen in een klein strandplaatsje tegen de grens met Brazilië . Lekker gesurfd, op het strand gelegen en gebarbequed. Wel begon het langzaam winter te worden, dus werd het tijd om het iets noordelijker op te zoeken.

Verrassing 2 was een bonusweekje met Oddy en Jonne. Eigenlijk zouden we elkaar pas over ongeveer twee weken in Bolivia tegenkomen. Echter, omdat Uruguay zo goed beviel was het voor mij logisch om via Brazilië verder te reizen. Ook Oddy en Jonne hadden de plannen een beetje veranderd en gingen iets sneller door Brazilië heen dan gepland. Zo gebeurde het dat we een paar uur na elkaar aankwamen op het busstation van Florianopolis, een schiereiland aan de zuidoostkust van Brazilië dat bestaat uit groene heuvels en baaitjes met witte stranden. Het werd een heel leuk weekje, waarbij we niet veel meer hebben gedaan dan op het strand liggen en caipirinha´s drinken. Vervolgens met z´n drieën de indrukwekkende Iguazu watervallen bezocht, waarna de dames naar Buenos Aires vertrokken en ik zelf Paraguay in ben gegaan.

Stiekem hoopte ik dat Paraguay verrassing nummer 3 zou worden. Er komen weinig toeristen en het land staat hier vooral bekend om de goedkope elektronica en de goedkope wiet (een kilo kost naar verluid ongeveer 50$). Mijn bezoek was een beetje tegen beter weten in. Ik was gewaarschuwd dat er niet voor niets zo weinig toeristen komen, omdat er gewoon niet zo veel te zien en te doen is. Toch was ik wel nieuwsgierig. Onderweg kan bijna niemand je wat over Paraguay vertellen en bovendien was het een welkome afwisseling na alle toeristen bij de watervallen. De start was veelbelovend. Het grensplaatsje is een grote chaos van Brazilianen die goedkope elektronische apparaten komen kopen, een markt waar alles dat kan worden nagemaakt wordt nagemaakt en louche geldwisselkantoortjes waar duistere figuren met centimers dikke pakken 100$ biljetten in hun broekband in en uit lopen. Wel is er gelijk al een stuk meer armoede. Daar waar Buenos Aires en Uruguay nog redelijk welvarend zijn (of de armoede beter verborgen weten te houden) zag je in Paraguay meer mensen die wonen in tentjes van landbouwplastic aan de rand van de stad.

Eigenlijk heb ik mijn tijd vooral in de hoofdstad Asuncion doorgebracht, een gemoedelijke stad met opvallend veel politie en soldaten op straat. Allemaal net in een ander pakje en allemaal ontzettend druk met belangrijk zijn of juist ontzettend lui (voor de kenners: ik moest de hele tijd een beetje denken aan Kuifje en ´Het gebroken oor´ ). Het was leuk om even een glimp van Paraguay op te vangen, maar uiteindelijk is er inderdaad weinig te doen en na een paar dagen vond ik het dan ook mooi geweest. Geen verrassing nummer 3 dus, maar een verrassing van een andere categorie volgde in de busrit van Paraguay naar Argentinië. Aan het eind van de rit kwam ineens een man naast mij zitten, pakte een schroevendraaier uit zijn tas en begon een plaat open te schroeven waarvan ik dacht dat die niet open kon. Vervolgens toverde hij doodleuk drie plastic zakjes met een onduidelijke inhoud uit een holle ruimte achter een televisie vandaan, op letterlijk 50cm van mijn knie. Ik kon niet goed zien wat het was, maar hij zal het niet voor niets zo goed hebben verstopt en ik ga voorlopig niet meer naast een tv zitten.

De echte verrassing nummer 3 werd Chili. Wat betreft de mensen en cultuur heb ik helaas weinig te melden, maar wat ik wel weet is dat de natuur hier bizar mooi is. Het is een rood, droog landschap met geisers, vulkanen, zoutvlaktes, schitterende zonsondergangen en nog veel meer. Aanvankelijk wilde ik niet te lang blijven, maar ik zit hier zometeen een kleine twee weken. Bijzonder de moeite waard was de rondleiding door een observatorium. Door de hoogte, de lage bevolkingsdichtheid en het droge klimaat is dit een van de beste plekken ter wereld om sterren te kijken. Ook bijzonder was een feest in de woestijn. Heel erg koud, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de schitterende sterrenhemel vol met vallende sterren. Alleen een beetje jammer dat de politie na een paar uur de boel opdoekte. Omdat het surfen in Uruguay en Brazilië zo goed beviel, heb ik tussendoor een kort uitstapje gemaakt naar een kustplaatsje in Noord-Chili. Het was een grappig stadje, ingeklemd tussen de woestijn, een paar hoge zandduinen en de oceaan. Echter, het surfen viel mij een beetje tegen. De combinatie van rotsen, stroming en hoge golven is nog te veel voor mij. Vol vertrouwen door mijn vorderingen in Uruguay en Brazilië en aangemoedigd door een volgetatoeerde Australiër ("It´s a bit rocky indeed, but if you fall, just hold your head" ) heb ik wel een ochtendje geprobeerd met de grote jongens mee te doen, maar na een half uur doodsangsten te hebben uitgestaan om niet tegen een rots te worden aangesmakt, hield ik het voor gezien.

Na deze eerste maand realiseer ik me ook dat ik erg blij dat ik in Buenos Aires een beetje Spaans heb geleerd. In Nederland werd mij verteld dat het bijna noodzakelijk is om Spaans te kunnen als je hier wilt rondreizen, maar dat is in mijn ogen niet helemaal waar. Zonder Spaans kom je er ook wel, alleen het gaat allemaal een stuk minder soepel. Bovendien vind ik het duidelijk iets toevoegen aan mijn tijd hier dat ik een praatje kan maken met de fietsenmaker of de vrouw naast mij in de bus. Het zijn niet de meest diepgaande gesprekken, maar je krijgt op die manier toch net iets meer van het land mee. Morgen ga ik met een tour over de zoutvlaktes naar Bolivia, waar ik dan wat langer op dezelfde plek wil blijven en wat meer Spaans wil leren.

Kus