De Gringo Trail

Voor ik uit Nederland vertrok had ik een reisgidsje over Zuid-Amerika gekocht. Over Peru staat daarin: ¨Peru is the most varied and exciting of all the South American nations, with a combination of mountains, Inca Relics, immense desert coastline and vast tracts of tropical rainsforest¨. Nu ben ik vaak niet helemaal eens met wat in het boekje staat, alleen wat betreft Peru hebben ze wel gelijk. Ontzettend mooie natuur, de beste kust in Zuid-Amerika om te surfen en daarnaast is het natuurlijk ook het land van Machu Picchu. Het probleem is alleen dat meer mensen dit weten en van de landen waar ik tot nu toe ben geweest lopen in Peru toch wel de meeste toeristen rond. Al deze toeristen hebben ongeveer dezelfde route, de zogenaamde ´Gringo Trail´. Deze begint ongeveer bij de Zoutvlakten in Bolivia en gaat dan via Sucre en La Paz naar Peru. In Peru staan dan nog voor bijna iedereen Arequipa, Cusco en Lima op het programma.

Stuk voor stuk allemaal hartstikke mooie en leuke plekken, alleen spannend en avontuurlijk is het allemaal niet. Van tevoren weet je al in welke plekken je het beste kan slapen en wat er overal te zien is. Ik heb er dan ook even over nagedacht om een andere route te nemen om het allemaal wat onvoorspelbaarder te maken, maar het is natuurlijk niet voor niets dat iedereen dezelfde plekken bezoekt. En om nou Machu Picchu te laten schieten en daarvoor in plaats vijf dagen in of ander onbekend bergdorp te gaan zitten, vind ik ook weer een beetje ver gaan. Oftewel, de afgelopen maand hebben we ons mooi bij de rest aangesloten en rustig de hele Gringo Trail afgewerkt.

Een onvermijdelijke stop is Machu Picchu. Eenmaal aangekomen in Cusco, kwamen wij erachter dat Machu Picchu vooral leuk is na een hike. Vier dagen lang door een mooie omgeving lopen en dan Machu Picchu als een soort beloning op het einde. Nu zijn wij niet echt van die wandelaars. Een stadje bekijken of een middagje op een eiland rondlopen is leuk, maar als het veel langer duurt gaat voor ons de lol er toch wel een beetje vanaf. Echter, als je Machu Picchu niet bezoekt door middel van een hike, dan wordt het toch wel erg veel moeite met treinen en bussen en bovendien ook heel duur. We hebben zelfs even overwogen om het daarom maar helemaal over te slaan, want uiteindelijk blijven het maar een stel oude stenen op een berg. Maarja, naar Cusco gaan zonder Machu Picchu te bezoeken kan eigenlijk ook niet en toen we een mooi dealtje konden sluiten met de treinmaatschappij, besloten we toch maar te gaan. Dit was de beste beslissing van de afgelopen maanden, want als je daar dan eenmaal rondloopt is het alle moeite en geld meer dan waard.

De Gringo Trail houdt ongeveer op in Lima. Veel mensen gaan dan nog door naar het Noorden, maar er zijn ook veel mensen die vanaf Lima naar huis vliegen of juist binnenvliegen op Lima en dan vanaf daar naar het Zuiden reizen. Van tevoren vertelde iedereen hoe mooi Arequipa en Cusco wel niet waren en hoe stom Lima wel niet was. Ik ben het daar niet mee eens. Tuurlijk, Arequipa en Cusco zijn mooie en gezellige steden met leuke pleintjes en oude straatjes. Maar als je daar een middagje rondloopt, dan heb je het wel gezien. In Lima daarentegen (qua inwoners de zesde stad van Zuid-Amerika) is veel meer te zien en te doen. Daarnaast is het de gastronomische hoofdstad van Zuid-Amerika en Lima heeft bovendien nog een leuk strand. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik van alle wijken er maar vier heb gezien, want de andere wijken zijn te gevaarlijk. Maar alleen al in deze vier wijken zou ik het makkelijk een paar maanden volhouden. Nadeel van Lima en de rest van de Peruaanse kust is trouwens wel dat het acht maanden van het jaar grijs is. Het regent niet en de temperatuur is ook lekker, alleen alles ziet er daardoor wel een beetje somber uit.

De spanning die ik in Peru soms een beetje mis door de voorspelhaardheid, wordt ruimschoots gecorrigeerd door de busritten. Aan de ene kant vind ik de busritten, ondanks dat ze soms nogal lang duren, erg leuk. Beetje op je stoel zitten en naar buiten kijken. Aan de ander kant zit ik wel elke keer doodangsten uit, want die buschauffeurs hier zijn echt niet goed in hun hoofd. Nou hoeven ze van mij niet elke keer voordat ze inhalen netjes in de binnenspiegel, buitenspiegel en dode hoek te kijken, maar het is voor mijn hartslag wel zo fijn als ze niet gaan inhalen in een bocht in de bergen, waarbij ze echt met geen mogelijkheid kunnen zien of er wel of niet een tegenligger aankomt. De minibussen zijn de allerergste, maar daar hebben we gelukkig niet zo heel veel mee te maken. Het zijn trouwens niet alleen de buschauffeurs. Want waarom je het als vrachtwagenchauffeur in je hoofd haalt om in de bergen, in de dichte mist, zonder lampen aan een eenrichtingsverkeer wegversmalling in te rijden, zodat die bijna frontaal tegen ons aan knalt, is mij nog steeds een raadsel. Het entertainment onderweg is overigens ook genieten. Als je geluk hebt, staat er wat lokale volksmuziek op. Als je pech hebt, dan zit je vijf uur achter elkaar naar een paar extreem gewelddadige films te kijken, waarbij je bijna doof wordt van het harde, schelle geluid.

Door Peru zijn we iets sneller heen gegaan dan gedacht, waardoor we ineens wat meer tijd voor Ecuador hadden. Vooraf hadden we niet zo veel zin in Ecuador, omdat we heel veel gemengde verhalen hadden gehoord. Volgens sommigen is er niks aan de hand en is het een van de leukste landen van Zuid-Amerika, anderen zeggen dat het een nogal vermoeiend land is, omdat je voortdurend op je spullen moet letten. Ik moet zeggen dat ik Ecuador leuker vond dan Peru. Het landschap is weer lekker gevarieerd. Ongeveer net zo groot als de UK, maar als je wilt kan je ´s ochtends in de oceaan zwemmen, ´s middags op een berg van een paar duizend meter hoogte staan en tegen het vallen van de avond door de jungle lopen. Verder zijn de mensen allemaal vrolijk. Er wordt veel gelachen en ze vinden het leuk om een praatje te maken, waarbij ze allemaal vertellen hoe mooi hun land is. Alleen met uitgaan zijn ze een beetje irritant. Als ik met Oddy wat ga drinken, kan ik haar geen vijf seconden alleen laten of er staan weer drie van die kleine, hitsige mannetjes om haar heen. Maar als ik dan terug kom zijn ze wel lief en vragen ze of ik het goed vind dat ze eventjes met haar mogen dansen. Ten slotte vond ik Quito erg leuk. Omgeven door allemaal vulkanen en Quito heeft het mooiste oude centrum dat ik tot nu toe in Zuid-Amerika heb gezien.

Ik had gemakkelijk veel meer tijd in Ecuador kunnen doorbrengen, maar de tijd tikt langzaam verder en ik wil uitgebreid de tijd hebben voor Colombia. Het land van de FARC, Pablo Escobar en (naar het schijnt) de mooiste stranden van Zuid-Amerika. Ik heb nog niemand iets negatiefs over Colombia horen zeggen (behalve de Ecuadorianen) en ik heb er dan ook veel vertrouwen in dat het de perfecte afsluiter van mijn tijd hier wordt. Overigens zijn we wel met een valse start begonnen. Gisteren op dag 1 in Colombia gelijk een paar uur vertraging opgelopen, omdat onze bus niet verder mocht rijden. We werden gewaarschuwd dat verderop in de bergen een groepje mensen ons met geweren op stond te wachten om ons van alles wat los en vast zat te beroven. Na een tijdje wachten hadden we een konvooi van een stuk of acht bussen en zijn we maar gaan rijden, waarbij er gelukkig niks is gebeurd. De rest van de maand wordt een groot feest.

Knuffel,

Timo