Africanise

Vaak vragen Zuid-Afrikanen mij wat ik nu zo bijzonder vind aan Zuid-Afrika. In het begin had ik het vaak over de vele verschillende culturen en het landschap, maar tegenwoordig antwoord ik steeds vaker: ‘Het feesten’. Die mensen hier maken overal een feest van. Een voorbeeld daarvan zijn de (zwarte) studentenfeestjes. De hele club afgeladen vol en er draait meestal een house-dj. Bij elk hitje gaat het he-le-maal los. Schreeuwen, klappen, op tafels klimmen, alles. Op een rustige vrijdagavond op een terras hetzelfde verhaal. Iedereen zit rustig met een drankje te praten en op de achtergrond draait een dj zijn plaatjes. Als de dj weer een hitje draait (het is hier overal dezelfde muziek) worden de drankjes neergezet, worden de stoelen naar achteren geschoven en dan gaat iedereen weer even los. Iedereen gaat weer rustig zitten en verder praten als het liedje is afgelopen. Vijftien minuten later hetzelfde verhaal als er weer een hitje wordt gedraaid. Het laatste voorbeeldje gebeurde tijdens mijn tripje aan de Zuidkust. Ik moest naar de wc en kwam via via een of ander alcoholhok terecht. Drie van die vierkante Afrikaanse mama’s liepen voor mij uit naar de wc, maar onderweg kwamen we door een ruimte met harde muziek en een pooltafel. Het was 11.30u en ze waren druk met hun werk, maar toch konden ze het niet laten. Toen ik vijf minuten later terug kwam, stonden ze nog steeds om de pooltafel heen te dansen.

Zelf lukt het mij steeds minder goed om mij aan de dansvloer te onttrekken, omdat een aantal Afrikaanse vrienden hier hebben besloten dat ik moet worden ‘ge-africanised’. En zoals je waarschijnlijk wel zult raden, vormt dansen daar een vrij groot onderdeel van (naast supersloom lopen, met voetbal de bal vooral niet overspelen en overal een kwartier te laat komen). Echt soepel gaat het allemaal nog niet, maar langzaam, heel heel erg langzaam, begint er toch een klein beetje ritmegevoel in deze aritmische jongen te komen. Toch blijft het altijd een bijzonder vervelend moment als je met een meisje aan de bar aan het praten bent en ze na een tijdje vraagt of je zin hebt om mee te gaan dansen. Op het moment dat een meisje hier dat vraagt, dan weet je als standaard witte West-Europese jongen dat je gewoon de lul bent. Als je niet wilt, dan ben je saai. Ga je wel mee, dan zet je jezelf gigantisch voor schut tussen al die brede donkere kerels. Meestal mompel ik dus iets van: “Ja…ehh…leuk…ga maar vast, ik kom eraan, maar ik ga eerst nog even naar de wc.” Om vervolgens weer lekker veilig tussen de andere aritmische exchange students te gaan staan.

Dan de Autumn Recess, want dat was toch wel het belangrijkste van de afgelopen maand. Anne en ik vlogen naar Port Elizabeth en twee weken later vlogen we van Cape Town terug naar Joburg. Om ons ‘Afrika-gevoel’ te vergroten, besloten we om van Port Elizatbeth naar Cape Town zoveel mogelijk met het openbaar vervoer te reizen (de uitdrukking ‘vol is vol’ kennen ze hier trouwens niet, niet te flitsen hoeveel mensen ze in een minibusje proppen). Uiteindelijk hadden we het overal zo goed naar onze zin, dat we niet meer aan Cape Town zijn toegekomen. Omdat sommige plaatsen niet te bereiken waren met het openbaar vervoer, hebben we op twee dagen ook een auto gehuurd. Onderweg hebben we een hele hoop plaatsen bezocht, waarbij Jeffreys Bay en de treinrit voor mij de hoogtepunten waren. In Jeffreys Bay is eigenlijk helemaal niks te doen, behalve één ding: surfen. Er zijn daar meer surfshops dan supermarkten en ook wordt hier elk jaar de Billabong Pro gehouden. Er hangt echt een hele relaxte sfeer, iedereen is alleen maar aan het surfen of aan het niks doen. Daarnaast vond ik de treinrit langs de kust van de Indische Oceaan ook echt gaaf. Niets beter dan rustig in een trein zitten en naar buiten kijken.

Twee weken lekker niks doen is leuk, maar een beetje adrenaline op zijn tijd kan natuurlijk ook geen kwaad. Zo hebben we onderweg even de hoogste bungeejump ter wereld meegepakt. Ik vond het echt gaaf, je gaat ongelooflijk hard naar beneden. Heel spannend vond ik het niet, het meest akelige moment was eigenlijk toen ik werd gewogen om de lengte van het koord aan te passen. Het was de eerste keer in Afrika dat ik op een weegschaal stond. Harde cijfers ga ik hier niet geven, maar ik kan jullie vertellen dat deze jongen van tien weken Zuid-Afrika toch zeker niet lichter is geworden. Daarnaast ben ik ook gaan haaienduiken. Het leek me echt bruut zo’n beest voor je neus voorbij te zien zwemmen en daarnaast – ik zal het maar eerlijk toegeven – voelde ik toch ook een beetje de druk van mijn collega’s. Onder aanvoering van mijnheer Van Aalst werd mij tijdens de laatste keren werken toch even duidelijk gemaakt dat het onmogelijk is om voor een half jaar naar Zuid-Afrika te gaan zonder met haaien te duiken. Het weer was perfect, de andere mensen op de boot waren erg tof, alleen de haaien, die hadden er een dagje geen zin in. Ik heb nu een voucher gekregen en over een paar weken ga ik terug om te kijken of ik dan meer geluk heb. Dan kan ik daarna gelijk door naar Cape Town om de schade in te halen.

Vorige week zat ik met Emiel Champions League te kijken en toen stelde hij voor om een lang weekend naar Lesotho te gaan. En ja, waarom zouden we eigenlijk niet gaan? Aanvankelijk was het plan om met het openbaar vervoer te gaan, maar uiteindelijk bleek dat de plek vanwaar de busjes vertrokken toch echt te gevaarlijk was. Het blijft hier altijd een beetje de balans zoeken tussen ‘Het valt allemaal best mee’ en ‘Het is hier geen Groeningen’. De Noord Taxi Rank is schijnbaar duidelijk een gevalletje van het laatste en daarom hebben we maar een auto gehuurd bij Rent-A-Wreck. Het begon dus allemaal wat moeizaam, maar het weekend was weer top. Lesotho is echt knettertje gaaf, het mooiste wat ik hier tot nu toe heb gezien. Uiteindelijk hebben we op dag drie ook nog ons doel bereikt door op een pony een tochtje door de bergen te maken. Transport was het hele weekend een beetje een heikel punt. De wegen zijn niet al te best en we waren daar gewoon aan het rallyrijden in een auto die daar niet helemaal voor is gemaakt. Daarnaast was het elke ochtend ook weer even de vraag of de auto wilde starten. We zijn op een aantal plaatsen geweest waar je gewoon echt niet wilt dat je auto het begeeft, tenzij je ervan houdt om gestrand te zijn op een plek zonder eten, water, elektriciteit en bereik. De terugweg ging ook soepel, omdat deze jongens door een combinatie van heel veel domheid, een verkeerde inschatting en ook een klein beetje pech met een lege tank ergens op de vluchtstrook eindigden. Uiteindelijk kwam alles door degelijk liftwerk toch weer goed.

Keerzijde van dit alles is dat ik mijn studie op een laag pitje heb staan. Echt falen wil ik het nog niet noemen, maar ik ga waarschijnlijk geen achten en negens mee terug naar huis nemen. Marketing Communication gaat er waarschijnlijk aan. Echt interessant is het niet en ik mis de helft van de colleges vanwege de lange weekendjes. Afrikaans gaat daarentegen uitstekend en ook voor mijn onderzoek druppelen de contacten en interviews langzaam binnen, maar echt snel gaat het nog steeds niet. Hier zeggen ze echter: “Alles komt goed, alleen soms duurt het wat langer.” Daar ben ik het helemaal mee eens.



Chop Chop



* Mijn nieuwe favoriete Afrikaanse woord is ‘paniekknoppie’ als vertaling van ‘alarmbel’.