De shit is aan

Pats. Boem. Finito. Dat was ‘m alweer, Johannesburg zit erop. Helaas. Vanmiddag heb ik mijn sleutel ingeleverd bij hetzelfde vrouwtje dat mij vijf maanden geleden ook naar mijn kamer bracht. Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren. Vijf maanden stelt eigenlijk ook niets voor. Uiteraard de afgelopen week nog de nodige afscheidsfeestjes gehad. Ik vind het toch wel een raar idee: met z’n allen veel mooie dingen meegemaakt en nu zie je de meesten waarschijnlijk nooit meer. Goodbye and enjoy your life.

Mijn verhaal van de afgelopen maand is vrij simpel. Doordeweeks studeren en in het weekend stappen. Dat studeren was echt even nodig, met name mijn scriptie kon wel wat aandacht gebruiken. Ik heb daarom de afgelopen weken een eindsprint ingezet, want ik zou mezelf toch wel een erg sneu figuur vinden als ik na een half jaar studeren alleen met een laf cursusje Afrikaans thuis zou komen. Uiteindelijk ben ik gematigd tevreden over mijn studieresultaten. Marketing Communication hard gefaald, Afrikaans daarentegen met een dikke 9 afgesloten en mijn scriptie is voor het grootste gedeelte af. De data is binnen en met de verwerking ervan ben ik ook al een eind. Nog even knallen in Nederland en dan moet dat ook lukken. Ondanks dat het me veel moeite heeft gekost hier mijn onderzoek uit te voeren, ben ik erg blij dat ik ervoor gekozen heb om hier mijn scriptie te schrijven. Door de interviews ben ik namelijk op een aantal plekken terecht gekomen die ik anders waarschijnlijk gemist zou hebben. Zo heb ik onder andere twee interviews in Pretoria gehad, een interview in het Wanderers cricketstadion (volgens velen een van de mooiste cricketstadions ter wereld), twee interviews in Downtown en bij toeval kwam ik ook terecht op de beste middelbare school van Zuid-Afrika. De school was een soort kasteel midden in het centrum van Joburg (ik had een beetje het idee op Zweinstein rond te lopen, afgezien van de hocus-pocus). De school is echt asociaal rijk en het bizarre is dat een paar honderd meter verderop Hillbrow begint; een van de slechtste wijken van Zuid-Afrika.

Toen ik aan het begin van het jaar mensen vertelde dat ik naar Johannesburg vertrok, kreeg ik vrij veel reacties in de trant van: “Johannesburg? Zou je dat nou wel doen?” Ik moet zeggen dat ik hier een geweldige tijd heb gehad. Het is een grote, hectische stad waar veel gebeurt en waar van alles te doen is. Deze stad is zo enorm groot en afstanden zeggen hier niks. Als we gaan stappen zitten we zo een half uur op de snelweg en dan begeven wij ons eigenlijk alleen maar in de binnenste delen van de stad. De keerzijde van Johannesburg is de criminaliteit. “Anything can happen at anytime,” zeggen ze hier en daar ben ik het wel mee eens. Er valt goed te leven, maar je bent altijd op je hoede. ’s Avonds niet de straat op (behalve in een auto) en onbewust zit je overdag op straat voortdurend om je heen te kijken of alles in orde is. Het gekke is dat je eraan went en dat je pas tijdens tripjes naar andere delen van het land realiseert in wat voor een kooi je leeft. Mijn mening over Johannesburg: Geweldig voor een half jaar, goed te doen voor twee à drie jaar, maar daarna ben je er klaar mee om voortdurend op je eigen veiligheid te letten.

Gemengde gevoelens dus over Johannesburg en ook gemengde gevoelens over Zuid-Afrika. Aan de ene kant is dit land ziek, zwak en verrot. De criminaliteit, de armoede, aids en de enorme verschillen tussen arm en rijk. Het beste voorbeeld daarvan vind ik een weg van Pretoria naar Joburg. Eerst kom je door Alexandra, een krottenwijk van de ergste soort. Rijd je vijf minuten verder, dan sta je ineens middenin Sandton tussen de Ferrari- en Lamborghinidealers. Daarnaast is verdeeldheid tussen bevolkingsgroepen nog steeds erg groot, uitzonderingen daargelaten. Als ik bijvoorbeeld met een donker meisje op een terras zit, worden we echt door iedereen aangekeken. Voor mij bestaat er dan ook niet zoiets als de standaard Zuid-Afrikaan, er zijn gewoon teveel verschillende culturen. Voor zover ik er kijk op heb, hebben alle Zuid-Afrikanen slechts drie dingen met elkaar gemeen: a) de liefde voor alcohol b) de liefde voor sport c) de angst om beroofd te worden.

Toch vind ik dit land ,ondanks de sociale problemen, fantastisch. De prachtige natuur, de vele mogelijkheden en veel toffe mensen. De meisjes zijn allemaal heerlijke dramaqueens, de jongens ontzettende praatjesmakers. Ik heb het idee dat ik hier op het juiste moment heb gezeten. Ik heb de verkiezingen meegemaakt en dit hele land is bezig om zich voor te bereiden voor het WK van volgend jaar. Er wordt druk aan stadions gebouwd, ze zijn bezig het openbaar vervoer om te vormen (wat overigens niet echt soepel gaat en minibuschauffeurs zijn niet de mensen die je boos wilt hebben) en zo ongeveer alle wegen zijn ze aan het verbeteren. Van mijn ouders hoorde ik dat onveiligheid de grootste zorg is in Europa wat betreft het WK. Hier maken ze zich – geheel terecht – vooral zorgen om de logistiek. Afgelopen zondag was ik naar de openingswedstrijd van de Confederations Cup gegaan en er is inderdaad nog een hoop werk aan de winkel. Het is ook gewoon niet zo handig als je een ‘park & ride’ organiseert, waarbij de bussen die de mensen naar het stadion moeten brengen in dezelfde file staan als de auto’s die de parkeerplaats op proberen te komen. De wedstrijd zelf was overigens een ramp en de speeches van Blatter en Zuma waren misschien nog wel slechter. Dit werd echter meer dan goedgemaakt door het feest op de tribune.

Tot zover mijn bescheiden mening. Dan de plannen voor de laatste maand, want de shit is aan. Morgen vertrek ik samen met Erik, Willem, Emiel en Anne in twee auto’s op een laatste trip die de kroon op een half jaar Afrika moet worden. We beginnen in Namibië om via Botswana naar de Victoria Falls te rijden. Vervolgens recht door Zambia heen naar Mozambique, waar de we de laatste week rustig de kust af willen zakken. Flink veel kilometers dus, maar dat komt goed. Verder is het de grote vraag of onze VW Polo de tocht gaat overleven, want er schijnen een flink aantal potholes en dirtroads op de route te liggen. Ook dit komt vast goed, want een VW is een puik staaltje Duitse degelijkheid en bovendien heb ik sinds een avondje googlen ook veel verstand van auto’s. De spullen zijn verhuisd, de kampeerspullen zijn gekocht en de cd’s zijn gebrand. Morgen een flinke rit en over 36uur staat deze jongen lekker van het leven te genieten in Namibië.



Chop