8082

Tsja, daar zit je dan weer in het altijd rustige Groeningen. Toch even wennen. Eigenlijk wilde ik mijn laatste bericht nog in Zuid-Afrika typen, maar doordat het laatste weekend vol zat met afscheid, regeldingen en uitgaan, was dat niet meer gelukt. Dit weekend heb ik in stijl afscheid genomen van Johannesburg. Zondag lag de stroom er namelijk weer eens de hele dag af en twee dagen eerder ben ik – nadat het bijna zes maanden goed gegaan is – op mijn een-na-laatste avond toch nog beroofd. Hoe dan ook, hier mijn laatste bericht.

Ik ga even terug naar het begin. We hadden twee VW Polo’s; Erik en Willem reden in de witte, Anne, Emiel en ik in de blauwe. Het thema van de witte auto was Orlando Pirates, het thema van onze auto was Kaizer Chiefs. Twee voetbalclubs die allebei uit Soweto komen en hun verhouding is een beetje hetzelfde als Celtic – Glasgow Rangers of Real Madrid – Barcelona. Namibië was het eerste land dat op de route lag. Op Mongolië na het meest dunbevolkte land ter wereld, met de ongeschreven regel om je tank bij elke gelegenheid die zich voordoet vol te gooien. Mijn ouders hebben mij al aardig wat plekken op de wereld laten zien, maar Namibië is zonder twijfel een van de mooiste landen waar ik ooit ben geweest. Je bent echt in the middle of nowhere met een prachtig uitgestrekt woestijnlandschap. Je kunt een hele dag rijden en in totaal misschien maar vijftien medeweggebruikers tegenkomen. Dorpen op de kaart blijken in werkelijkheid vijf huizen, een hotel en een tankstation te zijn, waarbij je je afvraagt wat die mensen de hele dag aan het doen zijn.

Via de Fish River Canyon kwamen we bij de rode duinen van Sossusvlei, voor mij een van de hoogtepunten van de trip (en vooraf ook een van de redenen om de trip te maken) ’s Ochtends vroeg de kou getrotseerd om er de zonsopkomst te bekijken. Vervolgens kwamen we via onder andere een prachtige rit door het Namib-Naukluft Park, het Duitse Swakopmund, het ietwat tegenvallende Etosha National Park (ik schaam me ervoor om het zeggen, maar inmiddels wordt deze jongen niet meer warm of koud van een zebra, antilopen of een ander hert) en een hostel waarbij je op de wc kon zitten met uitzicht op nijlpaarden en olifanten die aan de andere kant van de rivier rustig aan het drinken waren, aan bij de Zambiaanse grens.

Zambia dus, het land van Mosi-oa-Tunya (de rook die dondert), beter bekend als de Victoria Falls. Ik heb een paar foto’s bijgevoegd, maar op foto’s heb je geen enkel idee hoe het er daar in het echt uitziet. Overal zijn regenbogen, als iemand een paar meter van je afstaat kan je ‘m niet meer verstaan vanwege het geraas van het water en binnen een paar minuten ben je doorweekt van alle nevel. De Falls liggen op de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Vanuit Zimbabwe heb je een beter overzicht op de Falls, maar vanuit Zambia zit je er dichter op. Na een paar dagen de tijd te hebben genomen om de Falls vanuit beide landen goed in ons op te nemen, namen we helaas afscheid van de Pirates. Zij vlogen eerder terug naar Nederland en reden daarom door Botswana terug Johannesburg. De Chiefs daarentegen hadden er nog even zin in en zetten koers richting Lusaka, de hoofdstad van Zambia.

Onderweg kwamen we erachter dat Zambia een mooi groen en heuvelachtig land is met opvallend vriendelijke mensen. We waren dat land binnengereden als een stel domme idioten die graag de Falls wilden zien, maar voor de rest wisten wij eigenlijk niets van Zambia af. Zo schijnt het Noorden van Zambia erg mooi te zijn en moet Zambia de mooiste wildparken van Afrika hebben (overigens ook de enige waar je zonder gids gewoon mag rondlopen). Ik had in Zambia ook het meest het gevoel echt in Afrika te zijn. Maarja, la vie est une question de priorité en wij hadden uit betrouwbare bronnen vernomen dat de witte stranden van Mozambique op ons lagen te wachten.

Na drie lange, maar mooie dagen in de auto over de meeste ellendige wegen, bereikten we dan eindelijk de kust. Onderweg nog een duidelijk geval van ‘de wereld is klein’ gehad door Stefan tegen te komen terwijl hij aan de kant van de weg stond te liften. Hij zat de afgelopen vijf maanden in Mozambique, maar door verschillende plannen en dergelijke kwam het er niet meer van om elkaar op te zoeken. Dat je hem dan toch langs de kant van de weg tegenkomt op 500km van de plek waar hij de afgelopen vijf maanden heeft gezeten, vind ik vrij toevallig.

Eenmaal in Vilankulo aangekomen, hadden we een tripje geboekt naar de Bazaruto Archipelago, een eilandengroep voor de kust van Mozambique. Het leek ons geweldig een nacht in de tent op zo’n eiland te slapen en bovendien zou dan ook de ‘degelijke driehoek’ (Sossusvlei – Victoria Falls – Bazaruto Archipelago) voltooid zijn. Het tripje verliep iets anders dan gepland. Het begon goed met witte stranden, turqoise water en mooie visjes onder water. De oversteek naar het tweede eiland was iets minder geslaagd, want op een half uur varen van vast land moesten we met z’n allen als een gek gaan hozen om te zorgen dat we niet verzopen. Uiteindelijk met veel moeite het tweede (onbewoonde) eiland bereikt, alleen alle spullen waren zeiknat. Voordat het donker werd, hebben we alles wat los en vast zat en ook maar enigszins brandbaar was op een hoop gegooid, zodat we toch nog vuur konden maken. Uiteindelijk een topavond gehad op een onbewoond eiland in de Indische Oceaan met een volle maan en mooie verhalen over nachtelijke trainingsmissies van de Zweedse Marine. Ik vond het er te mooi om in de tent te gaan slapen en ben daarom maar ergens in mijn slaapzak onder de volle maan op het strand gaan liggen. Toen het ’s nachts begon te regenen, zocht ik toch maar weer mijn vertrouwde plekje in de tent op.

De volgende bestemming was Tofo, een bestemming die erg populair is bij backpackers en vakantievierende Zuid-Afrikanen. We hadden hier met Stefan afgesproken en tijdens een avondje stappen kwam ik nog iemand uit Utrecht tegen, vrij apart. In Tofo hebben we voornamelijk bier gedronken, gesurft en op het strand gelegen. Verder nog een ‘Ocean safari’ gedaan, waarbij ik achterover in het water dook en vervolgens ongeveer op een mantrarog (soort van kruising tussen een vliegend tapijt en een ufo) van 4 meter botste. Ik ben volgens mij nog nooit in mijn leven zo erg geschrokken. Mooi in Tofo was ook die hippie die naast ons op de camping stond. Na hem de eerste twee dagen vervloekt en belachelijk gemaakt te hebben (bijvoorbeeld als we weer een keer terugkwamen van het strand en hij in kleermakerszit achter zijn schelpenverzameling verschrikkelijk vals op zijn panfluit zat te spelen), kwamen we er tijdens een avondje stappen achter dat hij gewoon een ‘living legend’ in de surfwereld is, onder meer omdat hij de ontdekker van Jeffreys Bay schijnt te zijn en ook gewoon supergoed kan surfen. Vanaf toen was het dus ook onze held, zo zijn we dan weer wel.

Na Tofo zijn we via Maputo (leuke stad) weer terug naar Johannesburg gereden. Met een dikke 8000km op de teller reden we de campus op en was het rondje zuidelijk Afrika voltooid en tegelijk zijn we dan ook aangekomen bij het begin van dit bericht.

Zondagavond ben ik met een dubbel gevoel in het vliegtuig gestapt. Aan de ene kant had ik erg veel zin om iedereen weer te zien, maar aan de andere kant heb ik ook echt een geweldige tijd in Afrika gehad en daarom vond ik het jammer om dat allemaal weer achter me te laten. Maarja, gelukkig hebben we de foto’s nog.

Knuffel,

Timo