Aankomst

Mensen van het goede leven,

Woensdag 28 januari ben ik voor een half jaar naar Johannesburg vertrokken om te kijken hoe het leven er hier aan toe gaat. Ik heb het de laatste tijd redelijke druk gehad met van alles en nog wat, waardoor ik er eigenlijk nu pas achter kom dat ik een half jaar in Zuid-Afrika zit. Ik heb er nu voor het eerst ook echt zin in.

Mijn aankomst begon al gelijk goed. Ik meldde me bij de Accomodation Service voor mijn kamer, maar ze vertelden mij dat mijn eigenlijke kamer nog niet beschikbaar was en dat ik daarom zolang een tijdelijke kamer zou krijgen. Ik vreesde een of ander crimineel hok, maar uiteindelijk bleek het een enorm groot appartement te zijn met een eigen woonkamer en een tweepersoonsbed. Het is een appartement op de campus, op dezelfde plek als waar de andere exchange students ook een appartement hebben.

In totaal zitten we op deze campus met zes exchange students en voor zover ik weet zijn wij de enige Europeanen hier. Iedereen heeft zijn eigen appartement, maar omdat we allemaal naast elkaar zitten voelt het een beetje als huisgenoten. Het zijn wel toffe mensen, drie Duitsers en twee Zweden. Twee Duitsers (Maikel en Andreas) zitten hier al een half jaar en hebben ook een auto, dus dat is erg handig. Zij kennen ook weer een hele hoop Zuid-Afrikanen en op mijn tweede avond zijn we dan ook gelijk met een hele club gaan stappen in Jo’burg. Was echt een hele toffe avond, ik moest alleen nog even aan het idee wennen dat ik al keihard aan het stappen was in een buitenwijk van Jo’burg terwijl mijn tas nog niet eens was uitgepakt.

Afgelopen zondag heb ik mijn eerste kleine tripje gemaakt. Het is een soort van introductietripje in de omgeving, iets wat bijna elke exchange student doet als die hier aankomt. Kenny, ongeveer onze persoonlijke taxichauffeur, liet ons Jo’burg en omgeving zien. Eerst het apartheidsmuseum, vervolgens Soweto en als laatste Jo’burg downtown. Dat zo’n systeem als apartheid niet helemaal fris was wist ik al, maar des te meer je erover leest, des te zieker het wordt. Ik werd er echt stil van. Soweto is een township van een kleine vier miljoen mensen, waar Kenny ons wat verpauperde gebouwen liet zien. Dit waren vroeger zeer goed lopende winkels, iets te goed eigenlijk. De eigenaars worden dan vermoord, de winkels helemaal geplunderd en geript en vervolgens blijven er alleen wat kale muren en een fundering over. Dit is ook de reden waarom er vrijwel geen echte winkels in Soweto te vinden zijn.

Downtown Jo’burg is misschien wel de meest bizarre plek waar ik ooit ben geweest. Vroeger was dit het zakencentrum van Zuid-Afrika, met onder andere de hoofdkantoren van een aantal banken en de belastingdienst. Toen werd het er te crimineel en zijn al die organisaties naar andere plekken in Jo’burg vertrokken. Nu is het een gebied van allemaal leegstaande en verpauperde hoge flats, echt een heel bizar gezicht. Het politiekantoor is een van de enige gebouwen dat nog wel in gebruik is. Dit zag er ook redelijk bizar uit, aangezien het helemaal was bepantserd. Je moet je een soort luxaflex ter grootte van een flat voorstellen van allemaal metalen platen. Hoognodig volgens Kenny, anders worden er allemaal bommen en molotovcocktails naar binnen gegooid. Als je de mensen op straat wegdenkt is het gewoon een spookstad. Bovendien waren wij de echt enige blanken in een straal van tien kilometer, waardoor ik me toch niet helemaal op mijn plek voelde.

Toch kan ik niet alleen maar de toerist uithangen, er moet natuurlijk ook gestudeerd worden. Voordat dit kan, moet je je eerst registreren bij de administratie. Nu is het zo dat ze op dit moment de administratie aan het verhuizen zijn. Ik denk dan – als je weet dat zich in 10 dagen tijd ongeveer 20000 studenten moeten registreren – verhuis die administratie of voor de registratie of na de registratie. Hier doen ze het dus tijdens de registratie, met als resultaat een complete chaos. Niemand weet waar wat is en je wordt overal naar doorverwezen. Ik heb er een middag, een hele dag en een ochtend over gedaan om mijzelf te registreren. Dit betekende in de rij staan, vervolgens worden doorverwezen omdat je een of ander stempeltje mist, nog meer rijen, nog meer formulieren en nog meer rijen. Uiteindelijk eindigde ik in precies hetzelfde kantoor als waar ik twee dagen eerder mijn reis door de Zuid-Afrikaanse bureaucratie begon. Op zich maakt het allemaal niet zo heel veel uit, aangezien ik op dit moment toch niks uitvoer.

Deze week is het hier introductie met elke dag een feest. Ook heb ik vrijdag mijn eerste college, ik ben benieuwd. Dit weekend ga ik waarschijnlijk weer lekker de toerist uithangen en we zijn nu voorzichtige plannen aan het maken voor tripjes naar andere delen van het land. De eerste week zit er erop, ik begin langzaamaan mijn weg te vinden en als het zo door blijft gaan, dan gaat het helemaal goed komen.